Η χωρητικότητα του είναι 250 ατόμων- μολονότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν υποδομές εντός του κτηρίου αυτού για μια αξιοπρεπή (έτσω σε επίπεδα φυλακών) κράτηση έστω και για ένα άτομο.
Πάραταύτα, σήμερα στη Παγανή κρατούνται 900 άτομα, εκ των οποίων τα 300 είναι ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά 7, 9, 11, 12, 13 χρόνων.
Έχω επισκεφτεί κι άλλα κέντρα κράτησης. Καθημερινά αντιμετωπίζω την κατάσταση των ανθρώπων σκιές στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Πίστευα ότι τα είχα δει όλα. Αυτό όμως που αντίκρισα σήμερα στη Παγανή Μυτιλήνης με ξεπερνά.
Εκατοντάδες παιδιά να κρεμιούνται από τα παράθυρα του ΕΧΠΑ και να σε εκλιπαρούν να τους τραβήξεις φωτογραφία με την ελπίδα ότι ο κόσμος, ο καλός ο κόσμος, θα δει το δράμα τους, και ίσως να τους συμπονέσει και ποιος ξέρει; μπορεί και να τους βοηθήσει. ….
Να εκλιπαρούν βοήθεια και να μας δίνουν χαρτάκια με τη λέξη «Freedom».
Πολλά από τα παιδιά αυτά βρίσκονται έγκλειστα εκεί μέσα για δύο και τρείς μήνες.
Δίχως δυνατότητα προαυλισμού όχι γιατί η αστυνομία δεν τους επιτρέπει αλλά γιατί δεν χωράνε στον προαύλιο χώρο.
Αρκετά παιδιά, 7, 9, 12, 14 ετών, ξεκίνησαν εχθές απεργία πείνας.
Ένα από αυτά μεταφέρθηκε σήμερα στο νοσοκομείο, λιπόθυμο.
Όχι δεν είναι μόνο ο ανθρωπισμός και η αίσθηση καθήκοντος, δεν είναι η αγάπη προς τον Ιρανό ή Αφγανό ή όποιο άλλο ανθρώπινο ον,
είναι και κάτι άλλο που με ωθεί να βρίσκομαι εδώ και να γράφω: μια βαθιά αίσθηση πατριωτισμού. Ναι.
Δεν είναι το ζήτημα μόνο τι θα γίνει ο μικρός Μοχάμετ, Ασμάν, ή Αλί, αλλά κυρίως τι θα γίνει η μικρή Κατερίνα, η Χριστίνα και ο Κωστάκης- τα παιδιά μας. Σε ποια χώρα θα μεγαλώσουν; Τι θα τους πούμε όταν θα μας ρωτάνε;
Και ρωτάω την πολιτική ηγεσία του τόπου μας (στο σύνολο της) αλλά και κάθε έναν μας ατομικά: Σκοπεύουμε, ως Ελλάδα, να μείνουμε στην Ιστορία ως η πρώτη χώρα που επανέφερε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ευρώπη μετά τον Β’ Π.Π;
[Από το «Αφημένες κάποιες Σκέψεις»]
πηγή μου: Έξω απο την Βουλή.
Eπιπλέον πληροφορίες:
Μετανάστες.
Αντιρατσιστικά
